Samen tegen racisme en al wat ons verdeelt

Tijdens de lockdown en bij de start van de Black Lives Matter beweging zat extreemrechts in het defensief. Het coronavirus kon moeilijk aan migranten toegeschreven worden. Bovendien was er interne verdeeldheid: van een harde militaristisch lockdown tot samenzweringstheorieën die stellen dat Covid-19 niet echt is. Het conflict op het strand in Blankenberge werd aangegrepen om het publiek debat opnieuw te brengen waar het Vlaams Belang het graag heeft: bij racisme en haat.

door Kenzo (Gent)

Terecht wantrouwen tegen establishment, maar geen alternatief

Extreemrechts speelt in op het terechte wantrouwen tegenover het establishment met schijnbaar eenvoudige ‘antwoorden’. Na een verboden mars met 300 aanwezigen in Oostende op 30 augustus volgden een poging tot actie in Mechelen op 13 september en een autokaravaan van het Vlaams Belang op 27 september. Het protest was gericht tegen jongeren met een migratie-achtergrond of nog tegen de zogenaamd ‘linkse’ regering die er met Vivaldi zou komen. Eigenlijk is er altijd één centrale boodschap: racisme en haat. Dat bleek onder meer uit de slogans die in Oostende geroepen werden, zoals ‘Islamieten parasieten.’

N-VA-voorzitter Bart De Wever beweerde dat er een “Chinese Muur” tussen N-VA en het Vlaams Belang staat, maar in de praktijk is er aan de basis toenemende samenwerking. Het Vlaams Belang doet er alles aan om dit te versterken: het is de enige manier om het cordon sanitaire te doorbreken. Dat is de basis voor het pleidooi voor een ‘Vlaams Front’ tegen de federale regering. Die regering wordt als ‘links’ weggezet, alsof een regering met alle voormalige coalitiepartners van N-VA in de Zweedse regering ‘links’ kan zijn. Mogelijks was het voornaamste doel van het VB met de ‘protestrit’ naar Brussel op 27 september om een deel van de N-VA-basis mee te krijgen in een ‘Vlaams Front’ en eigenlijk achter de kar van het VB te spannen. Elke stap in die richting zal het zelfvertrouwen van extreemrechts versterken.

De N-VA zat in een onmogelijke spreidstand: de Thatcheriaanse rechtse besparingspolitici moesten zich tegelijk als anti-establishment voordoen. Migratie werd gebruikt als een afleiding om de mensen bang te maken terwijl de regering met de botte bijl door de publieke uitgaven ging. Andere traditionele partijen gaan daarin mee. Het maakt racisme mainstream. Extreemrechts beweert in te gaan tegen het establishment, maar surft op de golven die door datzelfde establishment gecreëerd zijn. Om het verschil met N-VA te maken, probeert het VB zich soms ‘sociaal’ voor te doen. Dat is natuurlijk nonsens. Wie is er verantwoordelijk voor de tekorten in de zorg of de lage pensioenen: de vluchtelingen of big business voor wie enkel de winsten tellen en die daarvoor kunnen rekenen op trouwe politieke marionetten? Extreemrechts keert zich niet tegen de echte verantwoordelijken voor het huidige asociale beleid. Terwijl links met het zorgpersoneel op 13 september in Brussel betoogde voor meer en betere zorg, trok extreemrechts in Mechelen met 150 van leer tegen vluchtelingen. Om de echte parasieten te sparen, schopt extreemrechts naar beneden!

Actie nodig

Het is belangrijk dat jongeren en werkenden in actie komen in de strijd tegen extreemrechts. De huidige crisis biedt een basis voor het Vlaams Belang om frustratie om te zetten in haat tegenover diegenen die het meest slachtoffer zijn. Sociale strijd is meer dan ooit nodig om mensen te verenigen achter een programma voor massale herinvestering in onderwijs, gezondheidszorg, deftige lonen en jobs, etc. In zo’n strijd is er geen ruimte voor racisme: dat verzwakt ons als we een krachtsverhouding willen uitbouwen tegenover de kapitalisten en superrijken.

We moeten ook actie voeren om de activiteiten van extreemrechts te beperken. Als het zelfvertrouwen van allerhande neofascisten toeneemt, dan leidt dit steeds tot meer geweld en incidenten. Antifascistische acties zijn nodig om ons numeriek overwicht op straat te gebruiken en om het vertrouwen van extreemrechts de kop in te drukken. Daarnaast is mobilisatie nodig om een alternatief te verdedigen: een oppositie tegen het huidige beleid die vertrekt vanuit de noden van de meerderheid van de bevolking.