In de televisiereeks ‘Wij zijn van Ninoof’ worden Guy D’haeseleer en Forza Ninove bijna voorgesteld als onschuldige sociaal werkers. Op de verkiezingsavond zelf ondervonden enkele Franstalige journalisten dat de werkelijkheid er anders uitziet. Ze werden uitgescholden en geduwd door de extreemrechtse militanten van het Vlaams Belang. Als extreemrechts zich sterk voelt, zoals in Ninove, gaat dit onvermijdelijk gepaard met incidenten en geweld.
Forza Ninove combineert een zondebokpolitiek van racisme, seksisme en queerfobie met liefdadigheid en dienstbetoon op kosten van de gemeenschap (D’haeseleer krijgt bijvoorbeeld een riant loon als parlementair, maar is amper actief in het parlement). Het staat helemaal niet voor een sociaal beleid. Integendeel! Sociale bijstand wordt neerbuigend omschreven als een “Win-for-Life-biljet” en een “pamperpolitiek”. Samen met het voorstel van een efficiëntiebesparing op het stedelijk personeel wil Forza Ninove een verplichte “lokale gemeenschapsdienst” invoeren voor wie beroep doet op het OCMW. Geen hulp, maar dwangarbeid dus, waarbij meteen wat lastig gemeentepersoneel kan afgedankt worden.
Uiteraard worden mensen met een migratieachtergrond geviseerd, met een open jacht op mensen zonder papieren. Forza Ninove beperkt zich niet tot nieuwkomers. “Voor mensen die hier al legaal verblijven is er slechts plaats in onze samenleving voor zover ze zich integreren, bijdragen tot onze welvaart, zich schikken naar onze wetten en normen, respect hebben voor onze waarden, cultuur en tradities.” Dit betekent voor extreemrechts een strikte controle op de taalvaardigheid van wie een sociale woning aanvraagt, de menu van de schoolmaaltijden (er zou maar eens iets halal op tafel moeten komen!), de catalogus van de bibliotheek, de schmink tijdens het sinterklaasfeest … Subsidies voor culturele of sportclubs kunnen enkel als er uitsluitend Nederlands wordt gesproken.
Om dit allemaal af te dwingen, wil extreemrechts meer repressie met de inzet van private veiligheidsdiensten en meer GAS-boetes. Als extreemrechts schrijft dat het “meer GAS wil geven”, zijn wij wellicht niet de enigen die de walgelijke historische connotatie daarvan opmerken. De ‘humor’ van D’haeseleer bleek eerder al toen hij op schandalig racistische wijze mensen met een zwarte huidskleur als ‘chocomousse’ omschreef. Het normaliseren en aanvaardbaar maken van haat is een belangrijk onderdeel van de agenda van extreemrechts.
Beloften van strijd tegen corruptie en vriendjespolitiek zijn doorgaans de eerste die gebroken worden eens extreemrechts zelf postjes en contracten kan uitdelen. Dit zagen we in zowat alle Franse gemeenten waar extreemrechts aan de macht kwam. Een onderzoek naar het bestuur van het Rassemblement National in Frejus, vlakbij Saint-Tropez in de Var, wees op grootschalige corruptie en vriendjespolitiek en sprak in termen van ‘maffia’. Die conclusie kan in Ninove uiteraard nog niet getrokken worden, maar het feit dat D’haeseleer meteen zijn plusdochter schepen maakte geeft aan in welke richting het gaat.
Extreemrechts speelt in op individuele frustraties en wanhoop, waarbij het die richt tegen migranten, Franstaligen of zelfs abstracte vijanden zoals ‘woke’. Voor ons komt het erop aan om doorheen collectieve strijd de hoop op fundamentele maatschappelijke verandering te vestigen. Het is nodig om de arbeidersbeweging in de Denderstreek en elders te organiseren rond een programma van maatschappijverandering.
Extreemrechts verzet zich tegen dergelijke strijd. In Antwerpen kreeg Dewinter twee weken lang het initiatiefrecht in de coalitiebesprekingen. Hij legde een nota op tafel waarin het stakingsrecht uitdrukkelijk aan banden werd gelegd, door het te “koppelen aan een verplichting tot blijvende dienstverlening en toegankelijkheid van alle componenten verbonden aan onze bedrijven, het openbaar domein en de haven.” Kortom: staken mag, maar niemand mag het merken. De methode waarmee de werkende klasse al haar sociale verworvenheden heeft afgedwongen, hoe kinderarbeid werd afgeschaft en sociale zekerheid ingevoerd, die methode wil extreemrechts dus aan de leiband leggen.
Met de asociale plannen van de aankomende Arizona-regering zal de voedingsbodem voor extreemrechts groter worden. Een sterke, strijdbare linkse oppositie is nodig om op te boksen tegen de scores van extreemrechts. Strijd en collectieve antwoorden vanuit de arbeidersbeweging zijn nodig om de sociale problemen daadwerkelijk aan te pakken en zo de voedingsbodem voor extreemrechts weg te maaien.
