Voormalig patroon Bruno Valkeniers neemt het roer over bij het VB. Hij wordt topmanager bij de partij, over het daarbij horende loon hebben we nog niets vernomen maar een bedrijfsleider is geen liefdadigheidsinstelling (om het VB over de afdankingen bij VW destijds te parafraseren). Valkeniers haalde met 94,6% een stalinistische score op het applauscongres van de partij.
Het Vlaams Belang heeft geen traditie van interne discussies en debatten bij de verkiezing van een partijleider. Bij de oprichting van de partij werd Karel Dillen aangesteld tot “voorzitter-voor-het-leven”. Op ver gevorderde leeftijd besloot Dillen de voorzitterspost over te dragen aan een trouwe volgeling, Frank Vanhecke. Met die aanstelling zorgde Dillen er meteen voor dat de geruchten over een confrontatie tussen Dewinter en Annemans de kop werden ingedrukt. Vanhecke moest zich voor volgende termijnen als voorzitter wel onderwerpen aan een stemming in de partij. Maar de traditie van voorzittersverkiezingen is dus absoluut nog niet lang gevestigd in het VB.
Ook met Valkeniers werd gekozen voor een compromisfiguur. De tegenstellingen tussen de kliek rond Vanhecke en Morel enerzijds en Dewinter anderzijds, moesten overbrugd worden door een figuur die voor beide zijden aanvaardbaar is. Het eerder Belgisch aandoend compromis is ook in het VB een geliefkoosde tactiek als het op carrièreplanningen aankomt. Natuurlijk zijn ook de verloningen van de partijleiders erg Belgisch: de partij werkt met nationaal belastingsgeld. Ons belastingsgeld.
Valkeniers haalde 94,6% van de stemmen op een applauscongres waar hij de enige kandidaat was voor het voorzitterschap. De voormalige patroon bereikt daarmee de doelstelling waarmee hij bedrijfsleven ruilde voor de politiek: een topfunctie. Eens topmanager, altijd topmanager? Hij brengt meteen ook de logica van de topmanagers mee: het VB moet een “machtsfactor” worden. Dat zou immers zijn eigen marktpositie als voorzitter versterken.
In 2006 maakte Valkeniers de overstap van het bedrijfsleven (als commercieel directeur van Hesse-Noord Natie) naar de partijpolitiek. Als jongere was Valkeniers reeds actief in het Vlaams Blok en de studentenclub van het VB: NSV. Die club hielp hij mee oprichten en achteraf verklaarde hij zich niet te schamen voor het occasionele straatgeweld van NSV. Dat moet de hardliners in de partij gerust stellen. Het weerlegt natuurlijk tegelijk ook de pogingen van NSV zelf om “aanvaardbaar” voor de dag te komen en via dat imago erkend te raken aan de universiteiten. Waarom zou een groep straatvechters erkend moeten worden?
De nieuwe VB-voorzitter kondigde aan dat hij een “meer rationele” stijl wil voor zijn partij. We zijn uiteraard benieuwd hoe Valkeniers enige vorm van “stijl” wil introduceren bij pakweg de straatvechters van NSV. Zelf ging hij ook reeds uit de bocht met zijn verklaring dat hij geen enkel probleem had met het racistische apartheidssysteem dat destijds in Zuid-Afrika bestond. De onderdrukking van de zwarten die amper rechten hadden, vond Valkeniers “in die contreien het meest geschikte”.
Het Vlaams Belang bevindt zich op dit ogenblik in een moeilijke positie. Er is concurrentie van de Lijst-Dedecker die de media-aandacht mee heeft en er alles aan doet om “anders” over te komen. Dat LDD een harde neoliberale politiek wil, komt amper aan bod in de media. Daar heeft de partij haar denktank voor. Het rechts-populisme van LDD trekt stemmen van VB naar Dedecker, maar door zich louter te beperken tot populisme is de stabiliteit van LDD verre van gegarandeerd. Als LDD in de problemen zou komen, kan het VB zich enorm versterken op electoraal vlak. Dat is een gevaar dat we nu reeds moeten erkennen. Het zou dan ook bijzonder voorbarig zijn om nu reeds het VB af te schrijven en te denken dat de strijd gestreden is.
Anderzijds zal de aanstelling van Valkeniers als voorzitter een risico vormen voor het VB. Hoe kan de partij nog geloofwaardig beweren op te komen voor “de kleine man”? Na zowat alle andere partijen wordt nu ook bij het VB gekozen voor een topmanager aan de top van de partij. Valkeniers vervoegt op dat vlak Patrick Janssens (SP.a), Etienne Schouppe (CD&V) of Bettina Geyssen (Spirit). Het is makkelijk om een manager in de politiek te vinden, maar een gewone arbeider? Ook bij het VB zijn het niet de “kleine mannen” (laat staan vrouwen) die aan het roer staan. Het resultaat is een partijvoorzitter die bijzonder neerbuigend is tegenover pakweg de stakende VW-arbeiders een jaar geleden. De roep naar meer koopkracht onder brede lagen van de bevolking vindt geen enkele weerklank bij Valkeniers die zich liever concentreert op de rotte vissen in de communautaire pan van Dewever.
Dit soort politici is niet bezig met onze bekommernissen en biedt er ook geen antwoorden op. We zullen moeten werken aan eigen politieke instrumenten als we onze eisen gehoor willen laten vinden op politiek vlak.
Geert Cool
