De jongerenreeks “Merlina” is door de VRT nu op DVD uitgebracht. De reeks was enkele decennia geleden bijzonder populair. Bart Debie van het Vlaams Belang is ook enthousiast, onder meer omdat de scenarioschrijver een VB’er was. Jef Elbers schuilde achter het pseudoniem Dick Durver. De invloed van het racisme van Elbers was voelbaar in de reeks, maar echt uitdrukkelijk kon Elbers zijn visie toch niet in Merlina brengen.
Elbers is niet bepaald een zachte VB’er. En blijkbaar was het ook een familietrekje, zijn broer – Wim Elbers – kwam meermaals in opspraak met platte racistische pamfletten die hij als VB-kandidaat liet verspreiden bij lokale verkiezingen. Wim Elbers trok nadien naar Thailand waar hij nu het geluk zou gevonden hebben bij een Thaise vrouw, tot grote ontzetting van de jongens en meisjes van Blood&Honour die een lange scheldtirade afstaken tegen Wim Elbers en zijn rassenvermenging.
De BBET’ers schreven in hun gekende subtiele stijl: “Het feit dat hij ooit Vlaams Blok-gemeenteraadslid was en dat hij de broer is van een begaafde Vlaamse volkszanger, en in die capaciteit mogelijk lid is van een bepaald alcoholisch ouwe-jongens-krentenbrood-milieu, mag ons niet afhouden van hem inderdaad een strontzak te noemen en hem in de scherpste bewoordingen te veroordelen.” Een strontzak zowaar! Of om hetzelfde punt met andere bewoordingen te maken: “Wim Elbers is een vieze lelijke klootzak die in de gezonde Volksstaat een pak op zijn sodemieter zou krijgen. Een ouwe viezerik die een schande is voor Vlaanderen.” Die Blood&Honour aanhangers toch.
Toen Wim Elbers met de kritieken werd geconfronteerd, probeerde hij zich te verdedigen. Dat beweerde althans Blood&Honour in een artikel dat destijds verscheen in opvolging van het stukje waar bovenstaande citaten uit komen. De inhoud wordt er niet subtieler op: “Wij willen toch nog ingaan op twee verdedigingspleidooien die Wim Elbers blijkbaar heeft geventileerd toen hij met zijn uitspraken werd geconfronteerd. Ten eerste de opmerking dat de vrouwelijke interviewer van VTM er “lesbisch” uitzag, zijn “boutade” was dan een vlieg afvangen van een persoon die hij beschouwde als feminist. Ten tweede dat hij eigenlijk had willen zeggen “Ik heb liever een Thaise dan een Marokkaanse met dikke kont en hangtieten”, maar dat zoiets verboden zou zijn.”
Ook Jef Elbers komt uit het radicale deel van de Vlaamse beweging en was onder meer actief bij de VMO (Vlaamse Militanten Orde). Hij was kandidaat voor het VB en staat gekend voor zijn racisme. Samen met zijn broer (de hierboven vernoemde “vieze lelijke klootzak”) verdeelde hij een pamflet in Schaarbeek waarin migranten werden beschreven als “Boegnoels, Kamelendrijvers, Tchoek-Tchoeken, Bachie-Boezoeken en Makaken”. Dit soort racisme was eind jaren 1980 nog geen probleem voor het VB omdat het grotendeels toegedekt bleef. Zodra het wat meer in de media kwam, moest de VB-leiding zich distantiëren. Niet enkel migranten moesten het ontgelden, ook feministen en bij uitbreiding vrouwen in het algemeen (blijkbaar is ook dat een familiaal probleem bij de Elbersen)… In 1983 stelde Jef Elbers: “Die feministen, dat zijn missionarissen, gefrustreerde katholieken, die vroeger non waren geworden en negerkes gingen bekeren. Nu kunnen die hun frustraties niet meer kwijt. Het is allemaal de schuld van de dekolonisatie. We hadden Kongo moeten houden, dan konden ze zich met de negerkes bezighouden in plaats van mij te komen lastigvallen.” Als charmezanger bracht Elbers hulde aan zijn goede vriend Bert Eriksson die steevast bleef verklaren dat hij trouw bleef aan het nazisme en zijn “Führer”.
Jef Elbers werd nadien nog gebruikt door het VB, onder meer als vertegenwoordiger in de beheerraad van de BRTN (de voorloper van de VRT). Ook nu is hij nog actief in het VB, maar vindt hij dat het allemaal wat radicaler mag. In een lezersbrief in ’t Pallieterke stelde hij na de verkiezingen van 2007 over het VB: “Men moet geen schoothondje zijn, zelfs geen goedmoedige labrador, maar een nijdige pitbull die bijt waar het pijn doet. Men moet weer zonder complexen een vuist durven maken, een Vuist voor Vlaanderen”
De invloed van Elbers was toch wat voelbaar in Merlina. Het is intussen lang geleden dat we de reeks hebben gezien, maar we menen ons te herinneren dat de slechterikken in de reeks steevast met een vreemd accent spraken. Anderzijds was de grote baas bij Merlina wel een vrouw, wat niet meteen past in het gezinsbeeld van de familie Elbers. Voor wie deze reeks als kind heeft gezien, kan de DVD ongetwijfeld nostalgie met zich meebrengen. Het enthousiasme van VB’ers als Bart Debie over de reeks heeft vooral te maken met de politieke voorkeur van de scenarist.
> Artikel van het AFF over Jef Elbers
