Wie de boekskes volgt, zal verbaasd zijn dat Frank Vanhecke nog aan politiek doet. Het lijkt wel alsof hij voltijds weduwnaar van Marie-Rose Morel is. We wensen het niemand toe om zijn of haar partner te verliezen. Maar vandaag zit Vanhecke dus nog steeds in het Europees Parlement, goed voor een hoog maandloon waar niets meer van aan de partij moet worden afgegeven. Hoe zou het nog zijn met Vanhecke de Europarlementariër?
In het Europees Parlement zit Vanhecke niet moederziel alleen. Hij brak dan wel met zijn partij, maar kan sowieso op enkele goed betaalde medewerkers rekenen. Het gaat meer bepaald om Koen Dillen (mede-auteur van een boek van Vanhecke over Morel), Carl Lang (een Franse politicus die heeft gebroken met het FN van Le Pen en blijkbaar zonder inkomen zat) en Dirk Crols (voormalig VB-personeelslid die uit de partij was gestapt). Dit betekent dat Vanhecke Vlaams belastingsgeld voor de EU laat verdwijnen in de zakken van een Franse politicus. Als de medewerkers van Vanhecke een vergadering houden, doen ze dit dan in het Frans? Sommige Vlaamse broeken zijn al voor minder tot aan de enkels afgezakt.
Misschien is de aanwezigheid van Lang op de loonlijst van Vanhecke een poging om het parlementaire werk van de intussen onafhankelijke verkozene op te krikken. Dat zou een valabel argument kunnen zijn, maar veel parlementair werk verricht Vanhecke niet. Sinds de zomer van 2011 stelde hij geen enkele vraag, diende hij geen enkele resolutie in en nam hij slechts twee keer deel aan een debat in een plenaire zitting. Twee keer één minuut spreken en dit op 24 en 26 oktober, dat is wat Vanhecke in het Europees Parlement heeft gedaan sinds de zomer. Hij kreeg er iedere maand zowat 6.000 euro netto voor.
Om zijn Franse medewerker nog eens te ontmoeten, had Vanhecke afgesproken om samen met de Griekse neo-fascist Makis Voridis (LAOS) begin december een weekend bij Lang in Parijs te verblijven. Ondertussen werd Makis Voridis minister in de technocratische regering van ‘nationale eenheid’ in Griekenland. Als de vrienden van Vanhecke mee aan het Griekse bestuur deelnemen, dan voorspelt dat weinig goeds voor de arbeiders en hun gezinnen.
Via LAOS geraakte Vanhecke bij de EDF-fractie in het Europees Parlement. Ondanks zijn oproepen om in eigen land voor N-VA te stemmen, vervoegde hij in het Europees Parlement de fractie van de Britse staatsnationalisten (UKIP) aangevuld met onder meer een religieuze ‘gereformeerde’ verkozene uit Nederland. Dirk Crols werd medewerker van Vanhecke bij de EDF-fractie. Carl Lang zou wellicht moeilijk hebben gelegen bij de Franse EDF-verkozene Philippe de Villiers van de Mouvement pour la France (dat niet mag verward worden met de Parti de France van Lang). De nieuwe N-VA-vrienden van Vanhecke zitten in het Europees Parlement in een gezamenlijke fractie met de Groenen.
Het ziet er naar uit dat Vanhecke zijn positie als Europees Parlementslid vooral gebruikt om zelf van een stevig inkomen te genieten en tegelijk een aantal vrienden aan een goed betaalde post te helpen. Veel parlementair werk lijkt hij niet te verrichten. Zijn publieke steunoproepen voor N-VA lijken vooral ingegeven te zijn door rancune tegenover zijn vroegere makkers van het Vlaams Belang die niet aarzelden om hem als een steen te laten vallen, het gaat nu eenmaal om extreemrechtse rakkers die menen dat de zwakken er toch uit moeten… Voor De Wever kan Vanhecke wel eens een vergiftigd geschenk zijn: inhoudelijk staat enkel zijn bruine verleden nog overeind terwijl zijn dagelijkse politieke werking vooral wordt bepaald door opportunistische poenpakkerij.
