Geschiedenis

Een korte geschiedenis van Blokbuster
Blokbuster: van anti-fascisme naar anti-kapitalisme! Hieronder publiceren we een tekst met een korte geschiedenis van Blokbuster tussen 1991 en 2001, de eerste tien jaar van Blokbuster.

Vandaag zien we een groei van de anti-kapitalistische beweging in tal van landen. Er waren massale betogingen in Seattle of recent nog in Genua. Genua betekende een belangrijke stap voor de anti-globaliseringsbeweging (of de anti-kapitalistische beweging). 300.000 manifestanten, voornamelijk Italianen, betoogden tegen het beleid van de G8, maar evenzeer tegen het rechtse beleid van Berlusconi. Een logische vraag is echter: hoe is het mogelijk dat in een land met een dergelijk actief verzet tegen rechts die rechterzijde de vorige verkiezingen kon winnen waardoor Berlusconi premier geworden is. Ook in Vlaanderen merken we een groeiend verzet tegen het kapitalisme. En dat op een ogenblik dat het Vlaams Blok recordscores behaalt. Hoe is dit mogelijk? Om daarop te antwoorden is het belangrijk om terug te kijken naar de ontwikkelingen in de jaren ’90.
1991: oprichting van Blokbuster
In de zomer van 1991 werd Blokbuster opgericht door Militant Links (toen noemde Militant Links nog ‘Vonk’). In de jaren ’80 kende het Vlaams Blok reeds een beperkte groei in de verkiezingen. Zeker in Antwerpen was er een doorbraak bij de gemeenteraads-verkiezingen van 1988 toen het Blok reeds 20% scoorde. In de aanloop naar de verkiezingen van november 1991 was duidelijk dat dit zou herhaald worden op een Vlaams niveau. De besparingspolitiek van de CVP-SP-VU coalitie was bijzonder onpopulair. De sociaal-democratie was in 1987 in de regering gekomen nadat het de verkiezingen had gewonnen na een harde strijd rond het Sint-Annaplan in 1986. Nu waren ze mee verantwoordelijk voor het rechtse beleid.
Een bijkomende factor in 1991 was de val van de Berlijnse Muur en de euforie van de kapitalisten dat hun systeem het enige was. Sommigen spraken zelfs van “het einde van de geschiedenis”. De val van het Oostblok had een bijzonder grote ideologische impact. Het leidde tot heel wat verwarring waarbij een groot deel van de bevolking zich neerlegde bij het kapitalisme of zich beperkte tot acties in de marge om beperkte veranderingen te eisen. Binnen het politieke wereldje leidde dit tot een draai naar rechts van de leiding van de voormalige arbeiderspartijen zoals de SP (door het verdwijnen van een actieve basis in de samenleving). In andere landen, zoals Italië, zagen we zelfs een volledige versnippering van het politieke landschap met het verdwijnen van alle traditionele partijen die opgingen in nieuwe formaties.
De ideologische verwarring gecombineerd met een verzwakte arbeidersbeweging en een sociaal-democratie die zich opwierp als de grootste pleitbezorgers van een besparingspolitiek, zorgden ervoor dat er een politiek vacuüm ontstond. De georganiseerde linkerzijde moest een aantal slagen incasseren terwijl reactionaire krachten een gehoor vonden onder de bevolking. Het Blok werd door een deel van de bevolking gezien als een alternatief tegenover de traditionele partijen die verantwoordelijk gesteld worden voor de sociale problemen.
Het Vlaams Blok komt recht uit de traditie van collaboratie met de nazi-bezetters in de jaren ’40. De beperkte overblijfselen van de radicaal-rechtse Vlaamse Beweging groepeerden zich aanvankelijk in de CVP en vanaf haar oprichting in de Volksunie. Daar bouwde de groep rond Karel Dillen een sterk kader op dat later in staat zou zijn een eigen partij op te richten. Tegen de stroom in werd het toekomstig Vlaams Blok partij-apparaat opgebouwd via allerhande omwegen als de radicale militie VMO of nevenorganisaties zoals Were Di. Pas eind jaren ’70 komt het effectief tot een partij, het Vlaams Blok. Met het aanwenden van een anti-migrantenstandpunt en door de afwezigheid van een radicale oppositie tegen het beleid kan het Vlaams Blok sterk groeien vanaf de jaren ’80, zeker nadat ook de SP uit de oppositie verdween in 1987.
De electorale doorbraak van 24 november 1991, de eerste beruchte Zwarte Zondag, was bijgevolg te voorspellen. De commentatoren en ook heel wat linkse organisaties vielen uit de lucht toen het effectief gebeurde in november 1991. Wij waren echter voorbereid en hadden reeds in de zomer van 1991 de discussie opgestart om een onafhankelijke jongerencampagne te lanceren tegen het Vlaams Blok rond een aantal centrale eisen: “jobs, geen racisme” en “32-urenweek zonder loonsverlies”. In de zomer van 1991 werden de eerste activiteiten van Blokbuster georganiseerd, toen nog op een erg bescheiden schaal. Er waren hoogstens een paar tientallen jongeren betrokken bij de oprichting van Blokbuster.
Door de discussie al te voeren over een antifascistische jongerencampagne en door reeds klaar te staan met de eer